Η διαβητική καρδιοπάθεια αποτελεί συνθέτη οντότητα με σκλήρυνση των στεφανιαίων αγγείων (μακροαγγειοπάθεια), με μειωμένη λειτουργικότητα, υπερτροφία και διάταση της αριστερής κοιλίας και διαταραχές της συσταλτικότητας του μυοκαρδίου (μικροαγγειοπάθεια) και αύξηση του συνδετικού ιστού στον καρδιακό μυ(μυοπάθεια) και τελικά εμφάνιση αυτόνομης νευροπάθειας της καρδίας.
Οι διαταραχές του αυτόνομου νευρικού συστήματος εκδηλώνονται με μείωση ή απώλεια των καρδιαγγειακών αντανακλαστικών. Οι διαβητικοί εμφανίζουν παθολογική ανταπόκριση στα φυσιολογικά ερεθίσματα όπως στην βαθιά εισπνοή (μειωμένη ή καμία αύξηση R’R διαστημάτων), μη επηρεαζόμενη σταθερή καρδιακή συχνότητα ή πολλές φορές επιμένουσα ταχυκαρδία, προδιάθεση για αρρυθμίες.
Διαβητικοί άνδρες έχουν διπλάσιο κίνδυνο από μη διαβητικούς να πεθάνουν από ισχαιμική καρδιοπάθεια, ενώ ο αντίστοιχος κίνδυνος για τις γυναίκες είναι πενταπλάσιος έναντι των μη διαβητικών.
